Na madrugada do 12 de agosto de 1975 foi asasinado, na ferrolá rúa da Terra, Xosé Ramón, "Moncho", Reboiras Noia.
Nacido en Imo (Dodro) en xaneiro de 1950, asentouse coa familia en Vigo, onde foi alumno de Xaime Seixas Subirá e cos anos, na Escola de Enxeñería Industrial , de Xaime Illa Couto, ambos militantes no tempo republicano de Ultreya e da Federación de Mocidades Galeguistas, afiliándose á Unión do Pobo Galego (UPG) no ano 1969. Desde a adolescencia faría causa do idioma galego e da súa orixe familiar obreira (así como labrega e mariñeira), destacando nos estudos pola súa seriedade, o seu compañeirismo e a súa capacidade como organizador (cofundando a revista estudantil Des...tornillo) .
Foi central na obreirización da UPG e impulsor do Sindicato Obreiro Galego (SOG) no 1975, a partir dunha dinámica que inicia con outros compañeiros e compañeiras desde 1972 (sendo após as mobilizacións de marzo daquel ano en Ferrol, e a represión coa que se saldaron, o autor do dossier que se publicou como Terra e Tempo especial; publicación na que se daba conta da magnitude da represión e de como era necesario responder á ditadura coa creación dun "forte bloque nacional-popular", así como dun "destacamento armado", co que defender as loitas populares).
Na madrugada do 12 de agosto de 1975, máis de 300 axentes dos corpos represivos da ditadura franquista rodeaban o edificio no que se atopaba Xosé Ramón Reboiras, na rúa da Terra de Ferrol, xunto a outros dous militantes nacionalistas (no marco da toma de contactos para crear o SOG na devandita cidade e bisbarra de Trasancos). Un operativo que se saldou co asasinato de Moncho Reboiras, mentres protexía a fuxida dos seus compañeiros.
Hoxe, día no que se cumpre o 49º aniversario daqueles feitos, a Fundación Moncho Reboiras realizará, un ano máis, unha ofrenda floral ás 10:45h ao pé do cemiterio de Imo, onde foi soterrado quen dá nome á entidade, referencia militante dun período histórico no que houbo que enfrontar o tardofranquismo, a risco de caer detido, ser torturado e/ou perder a vida, para sentar as bases dunha nova etapa do nacionalismo galego, destacando a xénese do que logo sería un vizoso movemento obreiro galego, materializado co tempo até os nosos días na Confederación Intersindical Galega (CIG).
